وقتی سعی می کنم به عقب برگردم و زندگی این چند سال اخیرم رو بدون تئاتر تصور کنم، به طور غم انگیزی متوجه میشم که با این کار بهترین روزهای زندگیم رو از دست میدم. بهترین روزهایی که با تئاتر شکل گرفت و غم انگیزتر از اون، اینکه متوجه میشم اگر تئاتر نبود، من یک سری از بهترین دوستانی که داشتم و دارم رو هرگز ملاقات نمی کردم.

پ.ن: دلم برای یک سری از دوستان تئاتریم تنگ شده، از جمله واسه سعید قبولی، شبنم جنت خواه.

پ.ن: این پوستر نمایشنامه خوانی "هولدن کالفیلد واقعی" هستش که قراره هفته دیگه اونو نمایشنامه خوانی کنیم.

وبلاگ برتر در تاپ بلاگر